quo vadis?

Chciałam tu wrócić. Schudnąć, zniszczyć swoje ciało, doprowadzić do stanu nędzy i rozpaczy. By ktoś wreszcie zauważył, że ja TEŻ cierpię.
By w końcu babcia, ciocia i wszyscy wokół zrozumieli, że nie jestem aż tak silna, by podźwignąć żałobę , studia, opiekę nad siostrą, tatą, kotem i dwoma mieszkaniami odległymi o 120km.
Że dalej jestem małą zagubioną dziewczynką, która nie może się odnaleźć w nowym środowisku, dzieckiem które szyknowano całą podstawówkę, zagubioną duszą, która nie radzi sobie z dorastaniem... Że mimo pozornej dojrzałości, odpowiedzialności i siły charakteru wykutej wieloma przejściami na przestrzeni właściwie 20lat, wewnątrz jestem dalej kruchutka jak 3 latka, o której "zpomniano" bo pojawił się na świecie malutki blond-aniołek, jak 13 latka, której ambicje przekraczały ludzkie mozliwości, jak 16 latka załamana faktem, że nie pociągnie 4 olimpiad jednocześnie z wypracowaniem dobrej średniej, jak 19 latka wyjęta z rodzinnego domu do obcego miasta, by w obcym języku poznawać strukturę ludzkiego ciała...

Z jednej strony powinnam czuć się wolna. Bo to przecież mama wpoiła mi perfekcjonizm i bycie zawsze najlepszą, to dla niej wymagałam od siebie 300%, by była dumna ze swej grubej, brzydkiej , ale "chociaż mądrej" córki.
To wbrew niej kontynuowałam dietę zaczętą z powodów zdrowotnych, przegłodziłam pierwszą licealną, jako bunt, że nie opiekuje się mną jak kiedyś obżerałam się by później "spowiadać" nad WC.

Nagle wiem, że jestem dorosła, niezależna i jedynym moim ograniczeniem jestem ja sama (no i słaba sytuacja materialna).
A mimo to coś ciągnie mnie do autodestrukcji.

Jednak nie odnalazłam się tu. Głodujące na 200 -800 kcal dziewczęta nie budzą już we mnie podziwu, lecz litość. Boję się o nie, jakby były moimi pacjentkami. Jakby mogła im w jakikolwiek sposób pomóc...

I nagle przy stole operacyjnym zrozumiałam, że gdybym zamiast chudości wybrała mięśnie, to nie doskwierałby mi ból pleców w połowie 7 godzinnego zabiegu, ani uczucie mdlenia pod koniec. Że gdybym miała silniejsze ciało, mogłabym w tym zabiegu pomóc, a nie tylko anemicznie patrzeć z "zaszmacia".

Ale najgorsze jest to, że nie wiem czego chcę, ani jak wyglądam.
Recovery? Powrót do normalności kusi, ale czuję się na to za gruba i zbyt zdrowa fizycznie (bo przy normalnej aktywnosci nic mi nie doskwiera).
Z lustra (szczególnie w ubraniu) spogląda na mnie zdrowa, dobrze zbudowana dziewczyna.

Tylko chwilami, zmęczona padając na łóżko, w ogarniajacej ciemności czuję kolano wbijające się w drugą nogę, czy kolce biodrowe ugniatające materac....