Nie rozumiem

Nie rozumiem siebie.
Chcę się zagłodzić, zniszczyć, ranić. Chcę czuć słabość, ból i cierpienie. By ciało przeżywało to, czego doświadcza dusza.
Ale nie umiem się zmusić do diety, nie umiem jeść normalnie, jem napadowo, ogromne porcje, trzęsąc się potem i wbijając paznokcie w skórę, by tylko nie zwymiotować.
W ogóle nie umiem nic od siebie wymagać. Ani nauki, ani porządku, ani dbania o siebie. NIC. Jem, śpię, jem, śpię, jem.

Wieczorami nie mogę zasnąć przez żołądek uciskający sumienie. Gdy już zasnę wybudzam się cała zlana zimnym potem, zmieniam piżamę co noc.
Budzę się o świcie, 2 godziny przed budzikiem nastawionym na 7-7:20.  Mam zamiar tylko wypić kawę, jednak ulegam, łamię się przed lodówką i spożywam "śniadanie" - na początek tylko wafel ryżowy z dzemem ("może mi wystarczy"), potem duży serek homo ("na pewno się nim zapcha"), jabłko / gruszka ("ileż można zjeść rano?!)... Na koniec różnie kolejna kawa, kromka chleba, batonik zbożowy.
Na zajęciach jestem niewyspana. By nie dostać  zgagi po 3 lub 4 kawie jem. Zawsze mam kupić grahamkę, po czym przy kasie wymieniam ją na drożdżówkę, ciastka czy batona.
A i tak od 12 marzę już tylko o obiedzie.
Wracając do domu wchłaniam suty obiad - garnek upy krem z bułką, czy paczkę warzyw z woreczkiem ryżu, następnie kładę się spać "na chwilę" przesypiam kilka godzin 15-18, czy 16-19.
Wstając piekielnie głodna zjadam dużą owsiankę, cały budyń lub 3-4 kanapki. Potem dojadam owoce. Potem idę po lody / czekoladę/ wypasiony deser mleczy. Często ucztę kończę litrem kakaa.

I tak w kółko, dzień po dniu.

A z drugiej strony chciałabym coś osiągnąć, czegoś się nauczyć, być w czymś doceniona. Chodzę na konferencje (głownie po to by nie mieć czasu jeść), zapisałam się nawet do koła naukowego...

I choć niesamowitym fartem jakoś zaliczam kolejne zaliczenia, to nie umiem się z tego cieszyć. Wydaję setki złotych na pocieszające słodycze lub drinki ze znajomymi... a i tak nigdy nie śmieję się szczerze.

Bo widząc rosnące z dnia na dzień galaretowate cielsko które miało być już na zawsze przeszłością nie umiem nawet mieć do siebie szacunku. Udaję że siebie lubię kupując ładne buty, ubrania, kosmetyki.
Po czym budzę się z pełną szafą, pustym kontem i przekonaniem, że to wszystko mi się nie należy. Że powinnam wszystko zwrócić, oddać ładniejszym i więcej wartym kobietom...

I nikt nie widzi, że jest źle. Siostra -prawie psycholog, ojciec - niby przyjaciel, żadna z 4 szczerych przyjaciółek.
Wszyscy przyzwyczaili się do smutnych, niepomalowanych na wypadek łez oczu, nikt nie zwraca uwagi na sine palce i usta, ani przerzedzone włosy... Bo przecież to naturalna część mnie.

Znów straciłam szansę. Znów tyję samym cukrem i tłuszczem. Tyję, ale nie odżywiam organizmu, tyję ale dalej mam niedobory i ich objawy (prążkowane paznokcie, sucha i łojotokowa skóra, sztywne, kruche i wypadające włosy, szara cera, wieczne zamarzanie mimo ciepłego otoczenia)...

Równo 10 lat temu po raz pierwszy trafiłam do z powodu zaburzeń odżywiania...