Kochana Mamusiu!

Kochana Mamusiu!

Piszę to po kolejnym, bardo trudnym dniu. Studia są ciężkie, ale wczoraj zdałam praktyczny z neurologii na 4, jak zawsze denerwowałam się i nie wierzyłam w moje siły, El się udało. Szkoda, że nie mogę po raz kolejny usłyszeć „Gratuluję córeczko”, ani zobaczyć Twojego dumnego uśmiechu, utulić Twych wychudłych pod koniec ramion.

Dziś znów wyszło na to, że nieumiejętnie odczytuję ludzkie zamiary, stałam się centrum małej aferki, miałam znów ochotę sobie cos zrobić, ale spokojnie, nic się nie stało, a może ta sytuacja mauczy mnie wreszcie niepytaną nic nie mówić.

Nie pamiętam jak i kiedy minęła zima, Wielkanoc przezsła prawie niezauważona. Jedyną pamiątką po niej jest zapchany zamrażalnik, cóż nie umiem tak dobrze jak Ty negocjować z babcią tego, ile zabierzemy ze sobą. Wszystko poporcjowałam, białą kiełbasę ugotowałam, zawsze mówiłaś, że ugotowana w zamrażalniku może dłużej leżeć.  Tylko makowca nie ma kto zjeść, z naszej czwórki tylko Ty byłaś jego amatorką, ale może tata się skusi.

Za chwilę kolejny Dzień Matki. Przepraszam Cię za ten Ostatni. Początkowo umawiając egzamin nie wpadłam na to, że to TEN dzień, potem, było za późno by odkręcić. Wiadomo, gdybym chciała pojechała bym pociągiem o 21, spędziła choć kilka chwil z Tobą w to święto… Ale chyba przyjechałam w weekend, pamiętasz? Daliście nam na dzień dziecka te śmieszne rurki z orężadą z naszego dzieciństwa i poduszki „Ufo” ze strzelającym pyłem w środku.

Wstyd mi, że od nas dostałaś perfumy którymi nawet się nie popsikałaś. Wtedy już na nerwy działały Ci wszystkie zapachy.

Potem była sesja. Wierzyłaś we mnie bardziej, niż ja kiedykolwiek będę zdolna w siebie uwierzyć, mimo stawianych Ci wyroków nadal martwiłaś się o nas… Przejmował Cię napięty plan wakacji Ani (pytałaś kiedy ona odpocznie i czy starczy jej czasu na porządek w pokoju), moje praktyki (nie rozumiałaś co to dla mnie znaczyło, ale i tak gratulowałaś mi pierwszej w życiu asysty).

Cieszę się, że ostatni raz poszłyśmy nad jezioro, chodź w Twoich oczach widziałam jednocześnie zmęczenie tą eskapadą i strach o mnie tak wychudzoną w tym kostiumie (teraz już się w niego dawno nie mieszczę).

Dziękuję, że całe lato mogłam spełniać Twoje małe marzenia, jak spacer, potrawy na które miałaś ochotę (młoda kapustka i ziemniaczki w mundurkach z siadłym mlekiem będą zawsze wywoływać wspomnienia), czy nawet umycie WC o które nie mogłaś się doprosić Taty.

Przyznam Ci się, że wiedziałam. Od kwietnia wiedziałam. Ten Twój „markel” jak na to mówiłaś pojawia się tylko przy rozsiewie. Narasta, gdy nowotwór staje się oporny na leki. Ten Pet z lipca tylko upewnił mnie, że nie dożyjesz mojego dyplomu, ćwierćwiecza czy Ani wesela.
Bolało mnie to, że nie mogłam o tym nikomu powiedzieć, nawet Ani nie było. Byłam sama z Tobą, moją wiedzą i tatą, którego to wszystko przerosło.

Na koniec wakacji pozwoliłaś mi odpocząć. Z żadnego wyjazdu nie byłam tak zadowolona jak z tych kilku dni w górach. Szczerze, to trochę bałam się zostawić Cię bez opieki (tata pracował, a Ania… wiadomo ma mnóstwo spraw na głowie), ale nalegałaś bym wreszcie po 5 atach zrobiła sobie prawdziwe wakacje. Gdyby nie ten wyjazd nie byłabym chyba gotowa ani na kolejny rok studiów, ani na Twoje umieranie.

Na początku października spieprzyłam, wiem. Chciałam się odizolować, zapomnieć, skupić na nauce, czy diecie, bo przecież znów zaczęłam jeść normalniej, bałam się efektu jojo, zapomniałam że choroba zabiera mi ostatnie chwile z Tobą.

Przyjechałam dopiero w dzień moich urodzin. Prawie pękło mi serce gdy pokazałaś że masz siłę podejść do korytarza z  ciastem w ręku i zaśpiewać mi sto lat. To było dla mnie największym prezentem…. A samo ciasto! Nie wiem jak znalazłaś gorzki czekoladwy biszkopt przekładany wiśniami i kremem , posypany płatkami migdałow. Znałaś mnie tak dobrze, wiedziałaś, że łączy wszystkie smaki które kocham… Ale czy wiedziałaś, że jesz ze mną tort po raz ostatni? Czy przy życiu trzymało Cię właśnie to, by świętować rocznicę narodzin Twojej pierworodnej?

Tydzień później też dałam ciała. Zamiast zebrać się w sobotę z samego rana przeciągałam jak mogłam. Dotarłam wieczorem. Nie poznałam Cię. Wyglądałaś strasznie, byłaś blada, wisiała i skóra, miałam wrażenie jakbyś przez te kilka dni straciła z 10kg, ledwo oddychałaś, ale chociaż mnie poznawałaś, rozmawiałyśmy w ten wieczór dużo. Opowiadałam Ci o piątkowym dyżurze, a Ty mimo, że pewnie rozumiałaś co drugie słowo potakiwałaś z wyrazem dumy.

W nocy miał Cię pilnować tata. Jednak ja też nie mogłam spać. Jestem za to wdzięczna Bogu. No i tacie też trochę.  Był zmęczony, pewnie żadnej z nocy po moim wyjeździe nie przespał. O drugiej pozwolił mi się zamienić. Leżałam naprzeciwko Ciebie słuchając Twego nieregularnego, słabnącego oddechu, na zmianę włączałam i wyłączałam kondensator, by zapewnić Ci dużo tlenu, a jednocześnie nie wywoływać tego okropnego kaszlu. Kilka razy panikowałam, gdyż Twoje bezdechy wydawały się trwać wieki… Wiedziałam, że niedługo Cię pożegnam.

W niedzielny poranek nadrobiłam godzinkę czy dwie, a Tobą znów opiekował się Tata. Wiesz? Tak naprawdę to ostatnie pół roku pokazało mi jak Cię kocha. I wiesz, On nadal to do Ciebie czuje. Nie zmienił nic w Waszej sypialni, nie opróżnił półek z Twoimi ubraniami. Dalej gnieździ się na tych dwóch małych półkach, choć w teorii cała szaf, ba! Całe mieszkanie jest jego. Do tej pory na bambusowym pudełku leżą Twoje okulary. Nikt nie ma serca ich schować. Wciąż wszędzie stoją Twoje szkatułki z biżuterią.

Poczekałaś aż pójdziemy do kościoła, poczekałaś, a zjemy obiad. Cichnącym głosem zapytałaś Anię czy ja już jem normalnie. Potwierdziła , a Ty ze spokojem postanowiłaś się zdrzemnąć. Potem walczyłyśmy o pół nutridrinka.
Role się odwróciły. W 2008/9 to Ty błagałaś mnie bym wypiła choć aktimela, zjadła choć jogurt… Wtedy to ja musiałam przelać do najmniejszej filiżanki nutridrink, podgrzać, rozcieńczyć z mlekiem… A ty dalej nie chciałaś pić. Źle Ci się kojarzyły i wiedziałaś że są drogie, nie lubiłaś wydawać na siebie pieniędzy… Spróbowałaś łyżeczkę, a potem poprosiłaś o tramal…

Nie chce gdybać. Ciśnienie i tak miałaś niskie, on ukoił ból, ale czy nie był Ci gwoździem do trumny? Po chwili już nie oddychałaś, odzyskałaś oddech gdy dzwoniliśmy po karetkę. Ja wiedziałam że mogą nie dowieźć Cię żywej….

A potem szpital. Wiedziałam, że jesteś w najlepszych rękach, tak to o tej pani doktor mówiłam poprzedniego lata, że jest mi wzorem. Niestety niewiele dało się dla Ciebie zrobić. Tu Ania wykazała się najlepiej jak potrafiła. Ściągnęła dwóch księży w przeciągu kwadransa. W ostatkach świadomości zdołałąś dostąpić spowiedzi woli i ostatniego namaszczenia. Uśmiechnęłaś się wtedy … Nie reagowałaś na bodźce bólowe, miałaś w skali Glasgow 4 może 5 pkt, ale po tym jak x Robert Cię namaścił uśmiechnęłaś się.

Męczyliśmy Cię jeszcze chwilkę. Na koniec szepnęłam Ci do ucha, że jeśli to Twój czas, to idź do Ojca, my sobie poradzimy, ja się Nimi zaopiekuję. Anią, tatą i Twoim „najlepszym przyjacielem” jak zwałaś Fenixa…

Potem zamiast być z nimi poszłam do Ali. Początkowo jej nie lubiłąś, ale chyba w miarę upływu lat rozumiałaś jak wiele dla mnie znaczy i zaakceptowałaś ją. Napiłam się u niej wina. Byłaś przeciwniczką topienia emocji w alkoholu, bo trunek ten zniszczył Twoje dzieciństwo. Ale ja naprawdę musiałam, Mamusiu… Ja wiedziałam, że od kolejnego poranka, będę musiała spełniać złożoną Ci obietnicę, wiedziałam, że za kilka chwil będę musiała odebrać telefon z wiadomością o Twoim odejściu…

Gdy wychyliłam pierwszy kieliszek była 20:58. Ty zmarłaś minutę wcześniej.

Potem odważnie wzięłam wszystko na Swoje barki. Zadzwoniłam do Bogusi. Poinformowałam wszystkich, z którymi utrzymywałaś dobre kontakty. Tylko Olesińscy jeszcze nie wiedzą. Nie mam ich numeru, tata nie pamięta adresu.. Ostatnio  znów wysłali nam kartkę, adresowaną także do Ciebie….

Na koniec chcę Ci powiedzieć, że nie musisz się martwić. Od wakacji przytyłam prawie 10kg. Jedzenie stało się w moim życiu nieco mniej ważne i powoli przestaję się go bać. Nadal nie umiem jeść zdrowo , regularnie, normalnie…ale bardzo się staram. Odwiedzam doktor Sz., ona wierzy, że z tego wyjdę, tak jak i Ty zawsze wierzyłaś….

Mam  nadzieję, że Ci tam lepiej, że  obecnej perspektwy lepiej to wszystko rozumiesz, że jesteś zjednoczona Kochającym Ojcem na zawsze.

Kiedyś do Ciebie dołączę, ale nie, już mi się nie śpieszy mi, najpierw muszę spełnić Twoje marzenie. 

Będę lekarzem. 

Dalej jak obiecałam opiekuję się Anią i tatą (on naprawdę źle przeżywa samotność), ale nie wiem co u Cioci… Nie mam do niej numeru tutaj, jak wrócę do domu muszę pamiętać do niej zadzwonić… Dawno jej nie widziałam.

Chciałabym Cię mocno uściskać i ucałować. Chciałabym poczuć Twój wspierający uścisk. Nikogo nie umiem już tak przytulić, by czuć się chcianą, zrozumianą i zrelaksowaną.

Twoja córeczka

P.S. Proszę, nie śnij mi się tak często, szczególnie nie w tych snach, gdzie Cię odrzucam, wypieram się Ciebie, bądź gdzie okazuje się że jeszcze żyjesz, po prostu daleko od nas… Nie mogę przez te sny normalnie żyć.

P.S. 2. Przyśnij mi się dziś w dobrych okolicznościach….