Porażek pasma nieprzerwane

Wstyd przychodzić po raz kolejnym z tym samym komunikatem - nie daję sobie rady.
Lenistwo, obżarstwo i opilstwo przejęły pieczę nad moim życiem.
Odstawiam zrobienie ze sobą porządku na bliżej nieokreślone kiedyś.
Sesja zbliża się wielkimi krokami.
A przecież do końca roku miało być tyyyyle czasu, na tym etapie miałam być już w połowie nauki na 3 najważniejsze egzaminy.
A ja nawet nie umiem się zmusić do uporządkowania materiałów.
Zamiast czytania, powtarzania, podkreślania, notowania, konsultowania wiedzy, wybieram sen, lody, czekoladę i piwo.

Upadam najniżej w historii. Jem-śpię-jem-śpię-jem-śpię-pijęjemjemjemjem-śpię.
Nienawidzę siebie  kadą sekundą co raz bardziej.
Każdy gryz usprawiedliwiam jako ten ostatni.
Każdą ucztę przedłużam z myślą "bo przez następny tydzzień/miesiąc/rok nie tknę nic podobnego"
By za chwilę ubzdurać sobie, że zasługuję na kolejną drożdzówkę, pizzę, cydr.
By za moment dać się omamić promocji, nowości, dostępności.
Bo przecież to dla ludzi...
Bo przecież jeszcze mnie stać...

Co musi się stać bym wreszcie się ocknęła i wróciła do swojej normalnej, uporządkowanej formy?
Czemu aż tak brakuje mi cenzora moich postępowań?
Czemu bez świadomości "jak ja to Jej wytłumaczę" nie umiem powstrzymywać się od popełniania głupstw?
Czemu bez realnej groźby, że będzie na mnie zła, lub co gorsza niezadowolona nie umiem zmobilizować się do niczego?

Czyżby uczynienie Jej dumną z moich osiągnięć na prawdę stanowiło moje życiowe dążenie?
Czy rzeczywiście Jej śmierć zabrała mi nie tylko matkę, ale także ogromną część własnej osobowości i sens istnienia ?

Czuję się zerem .